Pogoda pod psem” Marioliny Venezii to drugi tom serii kryminalnej z prokuratorką Immą Tataranni, choć tak naprawdę nic nie stoi na przeszkodzie, by czytać ją jako powieść osobną. Bo i zagadka kryminalna jest tutaj zamkniętą całością, a główna bohaterka prezentuje swoje otoczenie na tyle dobrze, że żadna jej relacja nam nie umknie. A Imma jest bardzo specyficzna! Zasadnicza, z aspiracjami policyjnymi, śledztwa prowadzi bardzo aktywnie. W tym tomie mierzy się z tematem nagabującej jej dziewczyny, która najpierw usilnie chce, by prokuratorka zbadała powiązania kandydata na burmistrza z biznesem naftowym, a później nagle znika… Intryga prowadzona jest tempem spokojnym, jest w niej czas na przyjrzenie się miejscu akcji, dzięki czemu możemy całkiem nieźle poznać Materę, jak i zwiedzić różne dzielnice Rzymu, do którego prowadzi Immę sprawa. Dowiadujemy się też o bolączkach regionu, śmiejemy z kondycji transportu i dróg. Zresztą śmiechu jest ogólnie sporo, jeśli lubicie styl bardzo specyficzny, bardzo ironiczny. Autorka przekazuje treści w krótkich zdaniach i z bardzo nieoczywistymi spojrzeniami, połączeniami stylistycznymi, przez co lektura wymaga od czytelnika trochę skupienia, uwagi. Ale warto to zrobić, bo jak już się złapie ten rytm, to można się przy niej zaśmiewać w głos! Naprawdę dobrze się bawiłam, poczułam ten włoski klimat, w którym jedzenie odgrywa tak ważną rolę, a ludzie są dość specyficzni, a już na pewno nie nudziłam się śledząc postępy Immy w śledztwie. Czekam na tom trzeci!

Prokurator, Imma Tataranni otrzymuje tajemniczy list, który po przeczytaniu ląduje w śmieciach. Jednak jego adresatka zaczyna nachodzić kobietę, co ta uważa za wyjątkowo denerwujące, a jej opowieści dotyczące jednego z kandydatów do parlamentu, za zwyczajne wymysły. Jednak, gdy wkrótce dziewczyna znika bez śladu, a do Immy docierają informacje, które potwierdzałyby prawdomówność Donaty, prokurator ma nadzieję, że szybko uda się odnaleźć zaginioną. Po za pracą w życiu Tataranni też wszystko zdaje się iść w niedobrym kierunku, szczególnie, gdy chodzi o córkę. Dziewczyna co wieczór gdzieś wychodzi, wzbudzając podejrzenia szczególnie u matki. Pewnego razu Imma postanawia śledzić dziewczynę i to co odkrywa totalnie ją zaskakuje... "Pogoda pod psem" to druga część serii o prokurator Immie Tataranni. Kobieta wciąż zmaga się z brakiem sympatii wśród współpracowników, dodatkowo pojawiają się zgrzyty w domu, a jedyna osoba do której czuje sympatię, wyjechała do Rzymu. Kolejne morderstwo, śledztwo, odkrywane w toku postępowania przekręty na wysokich szczeblach, a w tym wszystkim ona, mierząca 1,50 w szpilkach, denerwująca chyba każdego, kto stanie na jej drodze, włącznie z teściową. Cieszę się, że mogłam powrócić do Basilicaty. Uwielbiam ten cykl, w którym nie brak ciętego języka, humoru, i napięcia związanego z rozwiązywaniem kolejnego, zagadkowego zabójstwa. Choć według niektórych to było samobójstwo. Również obserwowanie relacji pomiędzy poszczególnymi postaciami jest ciekawym doświadczeniem, wzbudza emocje, momentami zmusza, by opowiedzieć się po jednej ze stron. Świetna fabuła, w której na pierwszy plan wybija się typowo włoska natura bohaterów tej historii. Autorka ma tak przyjemne i lekkie pióro, że czytanie sprawia niezwykłą frajdę, wciąga, intryguje, a rozwiązanie zagadki trzyma w niepewności do samego końca. Polecam !!!

Pogoda pod psem to drugi tom przygód (tak, ja wiem, że na okładce stoi śledztwa, ale się z tym nie zgadzam) włoskiej wiceprokurator Immy Tataranni. I powiem Wam, że jak przy pierwszym tomie marudziłam, że brak mi przypisów, tak w drugim się magicznie pojawiły 😉 Dlaczego magicznie? Bo obie książki dostałam razem, więc nie ma mowy o żadnej interwencji ze strony wydawnictwa 😉 Tak czy owak, fajnie było znowu spotkać Immę i jej wesołą gromadkę rodziny i współpracowników. W myślach widzę ich jako wiecznie machających rękami Włochów. W trakcie lokalnej kampanii wyborczej popełniono morderstwo, co może jeszcze nie byłoby takie dziwne (ten słynny włoski temperament…), ale ofiarą jest młoda kobieta Donata Miulli, o której szeptano, że jest kochanką obecnego kandydata, posła Martellego. Co więcej – pierwsze poszlaki wskazują, że to właśnie polityk może być sprawcą, bo ujawnienie romansu zapewne kosztowałoby karierę polityczną. Włosi może i są kochliwi, ale są też bardzo rodzinni i pewne rzeczy nie uchodzą. Przynajmniej publicznie. W moim odczuciu to bardziej książka obyczajowa niż kryminał. No jest trup, wiadomo, ale jest też dużo o relacjach rodzinnych Immy, problemach z dorastającą córką, potyczkach z członkami dalszej rodziny, relacjach w pracy itp. itd. W tym wszystkim samo śledztwo gdzieś znika, wtapia się w wydarzenia i co prawda jest cały czas prowadzone, ale nie ośmieliłabym się powiedzieć, że to pierwszoplanowy wątek. Za to bardzo wyraźnie zapamiętałam rozmowę Immy z prokuratorem (jej przełożonym) na temat robienia zapiekanki i w ogóle gotowania obiadów dla męża. No bo praca pracą, zadania zadaniami, ale kobieta musi przede wszystkim dbać o rodzinę, a nie wchodzić w śledztwo i niepotrzebnie drążyć, zamiast zamknąć je po dwóch dniach zgodnie z wytycznymi. Ogólnie muszę powiedzieć, że czyta się fajnie, rozdziały są krótkie, akcja nie stoi w miejscu. W sam raz dla kogoś, kto nie lubi szczegółowych opisów stanu zwłok i pogłębionej analizy psychologicznej mordercy. Ja lubię i trochę mi tu tego zabrakło.